De mantelzorg mag ook benoemd op de Dag van de zorg

Ik heb het altijd maar moeilijk gevonden de zorg van een ander te accepteren, dat was al zo voordat ik dit ongeluk kreeg en uiteindelijk wel moest. Ook al kan ik het inmiddels stukje bij beetje een stuk beter, toch merk ik dat ik er nog lang niet ben, dat ik maar moeilijk blijf vinden afhankelijk van anderen te zijn – sommigen zullen dat makkelijker kunnen loslaten dan anderen denk ik. Ik voel me er nog niet echt prettig bij maar weet ook dat de situatie onvermijdelijk is geworden, dat ik wel moét accepteren en dat als ik me blijf verzetten niemand daar wat mee opschiet. Je moet je namelijk ook op zeker moment realiseren dat je niet de enige bent die met de situatie zit, maar ook de mensen om je heen. In eerste instantie dacht ik helemaal niet aan hen, was ik enkel met mijzelf bezig, dat ik hier nu was beland en bijvoorbeeld mijn been was kwijtgeraakt – een van de dingen die ik heb overgehouden aan het ongeluk waar ik in verzeild raakte. Maar op die manier deed ik geen recht aan de mensen om mij heen die net zomin om deze situatie hadden gevraagd en met hun pijn nergens terecht konden omdat ik zo gesloten was als maar kan. Deze mensen hebben me altijd gesteund en me altijd verzorgd en daarom sta ik bij de aankomende Dag van de zorg dan ook echt bij hen stil. Je moet goed begrijpen dat de Dag van de zorg er is om mensen wat extra’s te geven, ik denk ook om een uiting te geven aan de dankbaarheid die je ervaart bij de zorg die je ontvangt. Bij mij is het als iets vanzelfsprekends gegaan, mijn familie en vrienden hebben zich echt over mij ontfermd, en daarom draait de aankomende Dag van de zorg om de mantelzorg die ik van hen krijg.